Colombia: Carnaval en La Ciudad Perdida!

¡Buenas!

Na twee weken Colombia, een update vanuit Cartagena!

Zaterdag 18 februari hebben we ons, zo goed als mogelijk, voorbereid op het CARNAVALgeweld van Barranquilla. Deze oerlelijke stad in het noorden van Colombia is het decor van het - na Rio de Janeiro - grootste carnaval van Zuid-Amerika. Maar door de grote onbekendheid van Barranquilla is dit carnaval aanzienlijk minder commercieel. De Lonely Planet is niet erg enthousiast over B. Kort gezegd komt het erop neer dat je er werkelijk niks te zoeken hebt, behalve met carnaval. Mocht je toevallig in de buurt zijn, ga er dan beslist heen. Dat weten de hotels echter ook en daardoor stijgen de prijzen voor een kamer tot astronomische hoogtes. Van ?900 voor drie nachten moet je niet schrikken. Dat deden wij echter wel en daarom hadden we drie maanden geleden bedacht om bij mensen thuis te gaan slapen, en wel via de website couchsurfing.com.

Zo gebeurde het dat wij op zaterdagochtend rond 11 uur landden op het vliegveld van Barranquilla, met alleen de naam en het telefoonnummer van onze gastvrouw Ornella. Op het vliegveld hebben we de vrouw van de taxicentrale laten bellen met Ornella (haha dat scheelt ons, armzalige backpackers, weer beltegoed) om het adres te achterhalen. Vervolgens stoven we met een wilde taxirit van het vliegveld naar...tja, waarheen eigenlijk? We hadden geen flauw idee waar Ornella woont of wat de goede en slechte delen van de stad zijn. Wel duidelijk was dat de Colombianen als volstrekte idioten over de weg razen. Waarom ze hier verkeersregels hebben is een raadsel, iedereen doet toch waar hij/zij zin in heeft. Dubbele doorgetrokken streep bergopwaarts in een heuvelachtig gebied? Geen probleem voor die getikte buschauffeur achter je. Het recht van de sterkste geldt, en aangezien de taxi's hier nauwelijks groter zijn dan een Smart geeft dat weinig vertrouwen in een goede afloop. Toch waren we na een half uur rijden in de wijk waar Ornella woont. We vonden uiteindelijk de juiste straat en tot slot het huisnummer. Oh, toch niet! In de 30cm die zich tussen de nummers 31 en 35 bevindt, is geen nummer 33. Hmmmmmmmm opmerkelijk. De taxichauffeur begreep dat wij verder ook niks wisten en besloot chagrijnig te worden. Hij reed door naar een hoek van de straat waar je onder een boom gebruik kon maken van mobiele telefoons. Ornella nog maar eens bellen. Geen gehoor. Wat nu? Nog maar een keer bellen en na 10 keer overgaan wordt de telefoon opgenomen. Wat bleek: we waren in de goede wijk, maar het genoteerde adres klopte voor geen meter. Zowel wij als de taxichauffeur vervolgden zichtbaar opgelucht onze rit naar het juiste adres.

Even later stonden we voor de deur van de woning van ene Carlos, zeg gerust de 'prinses' van Barranquilla :). Onze gastvrouw bleek helemaal niet (meer) over eigen woonruimte te beschikken en woonde sinds een maand bij Carlos in huis. Ze zijn, eveneens sinds een maand, beste 'vriendinnen'. Daarnaast waren er de nodige andere logees, allemaal vrienden van elkaar. Het hele clubje was al aardig dronken van de sterke drank en om de achterstand enigszins weg te werken is Gijs snel 10 bier gaan halen bij de winkel op de hoek. Na een paar drankjes hebben we (wij twee plus zo'n 10 Colombianen) de taxi gepakt naar het centrum van B.

Carnaval gaat hier gepaard met veel drank (uiteraard), maar ook vooral met het gooien van een soort kalkgruis en het rondspuiten van schuim. Iedereen zit dus onder de witte troep en je kunt je camera dan ook maar beter goed opbergen. Daarnaast is er natuurlijk non-stop muziek! Colombianen zijn gek op dansen en er is geen enkele Colombiaan, ongeacht leeftijd, zonder gevoel voor ritme. Het swingt hier dan ook 96 uur achter elkaar de pan uit. Echt GEWELDIG om te zien en te horen! De buurman van Carlos had speciaal voor deze vierdaagse aangelegenheid een gigantische muziekinstallatie aangerukt die de hele avond/nacht door de straat galmde. Hoogtepunt van ons bezoek aan Barranquilla was een van de grote parades. ¡Que fantastico!

Na twee dagen carnaval zit het er voor ons op en reizen we 's ochtends af naar Taganga, een vissersplaatsje aan de Caribische Zee dat is uitgegroeid tot een zeer populaire bestemming voor backpackers (iets te toeristisch wat ons betreft) en tevens de uitvalsbasis voor het Tayrona NP en het Sierra Nevada gebergte, waarin zich, diep in de jungle, La Ciudad Perdida (The Lost City) bevindt.

- La Ciudad Perdida -

Oorspronkelijk was de Sierra Nevada het woongebied van de Tayrona Indianen. Dit enorm uitgestrekte, bergachtige en zeer dicht begroeide gebied telde diverse nederzettingen, welke aan het einde van de 15e eeuw door de Spanjaarden compleet zijn verwoest. Naderhand zijn de restanten (de stenen fundamenten) volledig overwoekerd door de jungle. De grootste nederzetting, nu bekend als La Ciudad Perdida, telde ooit zo'n 10.000 inwoners, maar was enkele eeuwen na de verwoesting nauwelijks meer dan een legende. In de jaren '70 werd de stad echter bij toeval ontdekt door grafrovers en inmiddels is het een bescheiden toeristische bestemming geworden. Bescheiden, want om bij de Ciudad Perdida (en terug) te komen moet een zware vijfdaagse wandeltocht worden afgelegd, welke dwars door de Sierra Nevada en haar dichte oerwoud voert. Slechts een enkeling doet de tocht op eigen houtje, de meesten gaan met een georganiseerde tour mee, met in ons geval een groep van 14, onder begeleiding van vier lokale gidsen.

De tocht was zogezegd ZWAAR, het is warm, klam, en het pad gaat in eerste instantie (de eerste dag) steil omhoog. Ondanks dat er meerdere pauzes zijn waarin onze gidsen ons van vers fruit voorzien, sluit Roumayne zich al snel aan bij de bezemwagen (een plek waar ze zich na andere tochten en één of andere Dam tot Dam loop zeer thuisvoelt); de gidsen verliezen niemand uit het oog en bijkomend voordeel is dat ze je veel kunnen vertellen over de omgeving waarin je je bevindt en je mooie dieren en planten laten zien!

Naarmate de tocht vordert wordt het bos steeds meer dichtbegroeid en hangen er overal om je heen lianen aan eeuwenoude reusachtige bomen. De nachten brengen we buiten door, onder een klamboe in een hangmat of een bed. In het aardedonker hoor je dan 's nachts alle vreemde geluiden van de JUNGLE!

Een jungle is geen jungle als er geen enge, vieze beesten zijn. Tijdens deze tocht zijn we vooral spinnen tegengekomen. Na de eerste nacht had zich al een prachtexemplaar in de wandelschoen van Roumayne genesteld, en tijdens het kaarten (de groep is net een stel ouwe lullen) schrikt iedereen zich rot als iemand ineens een TARANTULA op zijn hand heeft!

In de Sierra Nevada wonen nog veel inheemse indianen, welke we tijdens de tocht vaak tegenkomen. Een deel van de kosten voor de tour gaat naar hen toe, maar ze minimaliseren het contact met de toeristen. Geen dansjes of voor geld poseren. Ze negeren de toeristen grotendeels en vaak is het maken van foto's niet toegestaan. Deze opstelling van de indianen zorgt ervoor dat wij, westerlingen, nog meer het gevoel hebben dat we ver, heel ver van huis zijn.

Op de ochtend van de vierde dag bereiken we eindelijk, met een 1200 treden tellende trap als slotklim, La Ciudad Perdida! De ruïnes zijn niets meer dan de stenen funderingen van waar ooit houten huizen hebben gestaan, maar de omvang (10.000 inwoners), ligging (op een bergkam met aan weerszijden een ADEMBENEMEND uitzicht) en de zware meerdaagse tocht om er te komen maken de Ciudad tot een legendarische plek.

Na zo'n twee uur in de Ciudad te hebben doorgebracht, dalen we de trap weer af richting het kamp waar we de derde nacht doorbrachten. Hier lunchen we (de maaltijden zijn voortreffelijk geregeld: afwisselend eten en grote porties!) om 's middags door te lopen naar kamp vier. Roumayne bewijst vandaag over een dieselmotor te beschikken, welke na drie dagen afzien eindelijk warm is. Op deze zware vierde dag loopt ze met de besten en ligt het tempo gigantisch hoog! Een heerlijke verkoelende duik in de bergrivier naast het kamp is onze beloning. Helaas moet ze deze ultieme krachtsinspanning duur bekopen: op de laatste dag (met twee lange, zware beklimmingen de moeilijkste van de vijf) is ze ziek, waardoor de dag moeizaam verloopt. Gijs loopt ZEVEN uur met beide rugzakken, maar uiteindelijk halen we beiden moe maar voldaan de eindstreep! Wat een tocht! Een onvergetelijke ervaring!

Na een welverdiende en hoognodige rustdag hebben we de tweede week in Colombia een bezoek gebracht aan het Tayrona NP met haar prachtige kustlijn waar de jungle en de Caribische Zee elkaar ontmoeten.

Na het natuurschoon rondom Taganga pakken we op woensdagochtend de bus naar Cartagena, een prachtige koloniale stad aan de Caribische kust. De enorme hoeveelheid historische panden, stadsmuren en forten maken de stad zeer fotogeniek. Maar ook rondom Cartagena is genoeg te doen. Zo hebben we een boottocht gemaakt naar de Islas de Rosaria (beetje vergelijkbaar met de San Blas) en het beroemde Playa Blanca. Ook hebben we een bezoek gebracht aan de Volcan del Totumo, een 15 meter hoge 'krater' waarin zich een natuurlijk modderbad bevindt. De foto's spreken voor zich!!

Morgen vertrekken we naar Bogota en zondag verlaten we Colombia. Een land waar we zeker nog naar terug willen en waar de mensen onwijs vriendelijk en gastvrij zijn! Deze zondag vliegen we naar Quito in Ecuador. Hier willen we minstens een maand blijven voor de Galapagos, Andes & Amazone. Een nieuw land met nieuwe avonturen...Vamos a DISFRUTAR!!

Abrazos,
G & R