Peru: Colca Canyon & Titicaca

Hola a todos!

Deel 2 van Peru hebben jullie nog van ons tegoed, dus bij deze:


Colca Canyon

Zo'n 6 uur rijden van Arequipa (de tweede stad van Peru) ligt de Cañon de Colca. Uitgeslepen door de Rio Colca, is dit de meest indrukwekkende Canyon van Peru (en volgens Wikipedia twee keer zo diep als de grand Canyon). Vrijwel elke reiziger combineert een bezoek aan Arequipa met de Canyon. Zo ook wij. Uur van vertrek? 03.00 uur in de ochtend, vanwege de eerder genoemde 6 uur reizen.

Via Pablo Tours hebben we een driedaagse trekking geboekt. We volgen de non-classic route, wat wil zeggen dat we op de eerste twee dagen nauwelijks een toerist zullen tegenkomen. De laatste dag keren we echter in konvooi terug naar het beginpunt.

Ons groepje is klein. Naast ons twee loopt de Française Charlotte mee. Onze gids heet Marcos, enorm aardig, behulpzaam, grappig en ietwat aandoenlijk (met lang haar probeert hij zijn schele oog te verbergen). Met z'n vieren, en in gezelschap van een onbekende hond - die ons drie dagen lang zal volgen en al na 10 minuten een kuiken doodbijt - beginnen we aan de tocht.

Al snel is duidelijk dat we ons bovenaan de Canyon bevinden. Om bij ons eerste slaapadres te komen moeten we 1.100 meter afdalen tot de rivier. Simpele conclusie: die 1.100 moeten we ook weer omhoog.... Maar niet voordat we op dag twee zo'n 800 meter stijgen én dalen aan de andere kant van het dal...

Hoe dan ook, de omgeving is wonderschoon. Zoals bezoekers van de grand Canyon weten: de omvang is nauwelijks op foto vast te leggen. Echter, als de kloof aan je voeten ligt voel je je groots. De weg naar beneden is niet gemakkelijk. Het steile pad en de vele losse stenen maken het gevaar op uitglijden groot. In de verte horen we onweer naderen en op het moment dat we ons zigzaggend naar beneden begeven barst het noodweer los. Binnen 10 seconden zijn we doorweekt. Voor de vorm trekken we toch maar onze regenponcho's aan. Gelukkig duurt de bui niet lang en als we bij ons slaapadres aankomen zijn we nagenoeg droog. De eerste nacht brengen we bij een lokale familie door. Zij hebben enkele kamers voor gasten en zorgen voor een heerlijk avondeten en ontbijt (in een schitterende omgeving).

De volgende dag worstelen we de hele ochtend met een lange, zware klim omhoog. Het uitzicht en de snacks die Marcos meesjouwt maken alles goed. We doorkruisen enkele piepkleine dorpjes (10 of minder inwoners). Rond het middaguur beginnen we aan een lange afdaling met als beloning: De Oase! Op de bodem van de kloof, pal naast de Rio Colca, bevindt zich een thermische bron, die water met de zeer aangename temperatuur van 28 graden produceert. Door middel van een irrigatiekanaal en zwembaden is een soort kuuroord aangelegd wat elke uitgeputte wandelaar inderdaad als Oase zou beschouwen. Wat een heerlijke beloning. Het wordt nog mooier als Marcos 's avonds een waar driegangendiner op tafel tovert, vergezeld van een lekkere fles Franse wijn.

Al dit moois helpt om onze gedachten af te leiden van dag 3. Liefhebbers van traplopen opgelet: Om 04.45 uur staan we klaar om te beginnen aan de klim der klimmen. Vanaf de eerste stap, zonder warming up en zonder ook maar één vlak stuk klauteren we 1.100 meter terug omhoog naar Cabanaconde, het dorpje waar de trekking eindigt en waar ons ontbijt ons opwacht. Marcos is slim. Met de nodige snacks en muziek die de ware sportschooljunk kan dromen weet hij Roumayne letterlijk tot grote hoogte te laten stijgen! Na ongeveer 3 uur zijn we boven, wederom mission accomplished! De laatste 15 minuten naar ons heerlijke ontbijt zijn voor doorgewinterde trekkers als wij een lachtertje!

Direct na deze tocht - die toch iets zwaarder was dan verwacht - heeft Roumayne onmiddellijk de bestemming van onze laatste drie dagen geclaimd: DE COPACABANA, ZONNEN IN RIOOOOOOOOOOO!


Titicacameer – Isla Amantani

Voor deze tour hoeven we niet vroeg op te staan. Om 08.00 uur worden we opgehaald bij ons hotel, dus hebben we tijd om even rustig te ontbijten. Met een minibus rijden we het korte stukje naar de haven, waar we voor vertrek nog even proviand inslaan (water, koekjes, bananen, 1 twix en chocola om uit te delen). Onze gids heet Alexander, een zeer enthousiaste jongen uit Puno. Hij spreekt goed Engels, Frans en Portugees en is ontzettend aardig en behulpzaam. Eerste stop: de drijvende eilanden van de Uros. Erg leuk bezoek, met interessante uitleg over de achtergrond van de Uros en het aanleggen van de eilanden. Zeer fotogenieke plek, want er zijn veel kinderen en kleuren. We maken een tochtje met een traditionele boot, gemaakt van riet. Dan begint de lange tocht naar Isla Amantani (circa 3 uur). We lezen wat en houden een uitgebreide siësta. We zijn nog niet hersteld van het vroege opstaan tijdens onze colca Canyon tour! Rond een uur of 2 komen we aan op Amantani. Bij de haven staat een aantal vrouwen in klederdracht ons, de toeristen, op te wachten. Alexander stelt ons voor aan Flora, onze gastvrouw voor de komende twee nachten. Hij legt haar uit dat we de volgende dag graag op het land willen helpen. We lopen met flora naar haar huis. Onderweg pikken we haar kinderen op, Nilton (10) en Lizet (4). Het is ons al snel duidelijk dat de keuken (een losstaand gebouwtje) verreweg de belangrijkste plek van het huis is. Het vuur onder het fornuis is immers de enige verwarming. De lokale bewoners zitten doorgaans naast het vuur, voor de warmte. Voor ons staat er een tafeltje met twee houten bankjes. Dit is onze vaste plek voor de maaltijden! We krijgen direct een lunch van flora: soep, gevolgd door gebakken kaas met aardappelen, oca, tomaat en komkommer. Heerlijk! Daarna Munia thee en chocolade. We hebben tal van kadootjes meegenomen (stickers, een tekenboek, pennen en potloden). De komende anderhalf uur brengen we, al tekenend, met Lizet en Nilton door. Uiteraard met vele foto's!

Om vier uur worden we op het plein verwacht, voor een wandeling naar Pachimama, het hoogste punt (ca 4.100m) van dit eiland, en daarmee het hoogstgelegen punt op een eiland in de hele wereld. De hoogte maakt de klim pittig, maar gelukkig is hij niet lang. Op de top trakteren we onszelf op een twix. Vanaf deze berg kunnen we naar het westen kijken en zien we het hele Titicacameer voor ons liggen. Het meer wordt omringd door hoge bergen, sommige besneeuwd. Na een paar foto's keren we terug. Op het plein wacht Flora ons op en gaan we huiswaarts. Als avondeten maakt ze soep, en een overheerlijke omelet (met groenten en aardappel) en rijst. We besluiten na het eten niet naar 'het feest' te gaan, wat dagelijks speciaal voor toeristen wordt gehouden. Flora lijkt er totaal niet om te treuren! We zijn moe en gaan naar bed, dat best comfortabel is.

Heerlijk geslapen! En lang ook! Vandaag gaat de tour verder naar Isla Taquile, maar wij blijven op Amantani om te helpen met het oogsten van oca. Eerst ontbijten we (07.00 uur) en komt Alexander afscheid van ons nemen. Vervolgens worden Nilton en Lizet klaargemaakt voor school en crèche. Lizet gaat in bad, buiten op het erf. Nilton wast zijn haar onder de koude buitenkraan. Dan is iedereen klaar! Wij gaan met Augustina, Flora's moeder, naar het land. Flora brengt Lizet weg en komt later met de lunch onze kant op. Onderweg naar het land is duidelijk te merken dat maar weinig toeristen langer dan 1 nacht blijven. Iedereen lacht vriendelijk naar ons, groet ons en staart ons na. We vallen dan ook wel op: in gezelschap van een oud vrouwtje en met een traditionele doek om onze schouders geknoopt. De mensen komen ontzettend aardig over. Het is een behoorlijk eind lopen naar het land, zo ongeveer aan de andere kant van het eiland. Overigens bestaat praktisch het hele eiland uit landbouwgrond in de vorm van terrassen, alleen liggen de percelen dus niet bepaald in de buurt van de woning. Maar goed, we komen er wel! Na een korte pauze van enkele minuten gaan we aan de slag. Oma gaat met de spade aan de slag om de oca uit de grond te halen. Wij verwijderen vervolgens de wortels en leggen de oca op een zeil. Oca met rotte plekjes moet apart worden gehouden. Wie niet van vuile handen houdt zit hier niet goed! Het is voor ons geen loodzwaar werk. We zitten op de grond en hebben alleen onze handen nodig. Wel zijn we de hele dag in de volle zon bezig, die op deze hoogte erg intens is. Zonnebrand, water en een petje zijn dan ook basisbehoeften. Oma is onuitputtelijk. Zonder pauze en zonder water gaat ze uren lang door, met gebogen rug om de oca uit de grond te halen. De mensen hier gebruiken geen zonnebrand, maar laten dan ook geen enkel deel van het lichaam ontbloot, behalve de handen en voeten. In de brandende zon loopt ze met een grote, lange zwarte doek over haar hoofd.

Overal om ons heen zijn mensen aan het werk. Velen in gezelschap van ten minste 1 iemand anders en het lijkt erop dat mensen er ook een gezellig dagje van maken. Aangezien oma alleen Quechua spreekt, is er op ons perceel weinig conversatie. Daarnaast is het werk ook soort van mediterend. De omgeving is prachtig. We kijken neer op de oostkant van het meer en de bergen daaromheen. Op het moment dat we echt heel erg behoefte beginnen te krijgen aan lunch, komt Flora. Ze heeft soep en een heerlijke frisse salade met aardappel en oca! Na de lunch maken we met ons vieren het veldje nog even af. Het resultaat: tientallen kilo's oca. Wat gaan we daarmee doen? Naar huis sjouwen! De oca wordt in grote plastic zakken gestopt (rijstzakken) en met de eerdergenoemde doeken om onze schouders gebonden. Oef! Zwaarder dan onze backpack, en 0,0 comfort! Wij mogen echter niet klagen met onze respectievelijk 15 en 25 kilo. Flora, een kop kleiner dan Gijs, loopt met zo'n 40 kilo op haar rug!! Oma draagt alle borden, bestek en plantenresten (het land wordt netjes achtergelaten). Lopen gaat langzaam! We moeten voortdurend stoppen om te rusten, waarbij we onze bagage op een rots leggen en onze schouders even kunnen ontlasten. Het moet een fraai gezicht zijn voor de lokale bevolking: twee toeristen met een grote zak oca op hun rug. Iedereen lacht naar ons en groet ons. In het dorp, als we bijna thuis zijn, komen we een groep nieuwe toeristen tegen. De verbazing op hun gezichten is begrijpelijk! Eenmaal thuis worden we verlost van onze bagage en zitten we (wij, Flora en oma) een hele tijd bij te komen. Nilton heeft cola, sprite en chocolade gehaald, zodat we weer wat energie kunnen bijtanken.

Terwijl Roumayne met een nichtje van Flora zit te praten, barst er langs de oever van het meer een gigantisch onweer los. Overal waar we kijken zien we bliksemschichten. Zoveel, dat het wel oorlog lijkt. De donder is door de grote afstand nog nauwelijks te horen. Terwijl we zitten te eten komt het slechte weer ineens onze kant op. Binnen een mum van tijd bevinden we ons onder het middelpunt van een enorme hagelbui, met non-stop bliksem en oorverdovende donder. We sluiten ons op in de keuken. Wij, Flora, Nilton, Lizet en oma kunnen niks anders doen dan luisteren naar het weer. De hagel op het golfplaten dak en de donder zorgen voor een intens lawaai. Binnen een paar minuten is de hele binnenplaats van het huis spierwit. Op de eerste verdieping staat de deur naar onze kamer open... we besluiten echter dat het met dit weer verstandiger is om binnen te blijven. Geleidelijk neemt de hagel en het onweer af en kunnen en kunnen we elkaar weer verstaan. Boven ligt een bescheiden pak hagel in onze kamer. In de keuken drinken we nog thee met chocolade en spelen we een kaartspel: boksen. Het dek geven we aan Nilton. Voor 21.00 uur liggen we in bed, moet van een lange dag werk!

Weer heerlijk geslapen. Vandaag gaat onze tour verder naar Isla Taquile. Dit keer gaan we wel mee. Flora heeft weer pannekoeken gemaakt als ontbijt. We pakken onze spullen in, nemen afscheid van Nilton en Lizet en lopen met Flora naar de haven. Daar vertrekken we rond 08.00 uur met een nieuwe boot, nieuwe groep en nieuwe gids. Minder leuk dan de eerste, maar het is maar voor 1 dag (luidruchtige Amerikanen, aaaargh!!). We varen in een uur naar Taquile, dat veel toeristischer is dan Amantani. We lopen een stuk over het eiland, bezoeken het plein en lunchen. Daarna terug naar de boot voor de 2,5 uur durende tocht terug naar Puno!

Peru was een geweldig land met de Andes, Inca´s, Cuzco, Colca Canyon en het Titicacameer!

Ciao, Gijs en Roumayne


PS: Op dit moment zijn we aangekomen in La Paz, Bolivia. Hier wacht als eerste Death Road op ons...To be continued!!! Voor de liefhebbers alvast een ´Top Gear´opwarmertje! http://www.youtube.com/watch?v=WXLxszv9eCM