Peru: Andes en Inca´s
Door: Gijs en Roumayne
Blijf op de hoogte en volg Gijs en Roumayne
20 April 2012 | Peru, Arequipa
Huaraz
Op maandag 2 april vertrekken we met het vliegtuig uit Ecuador. We zetten onze reis voort in Peru. Eerste stop: Lima. Dit is wel even andere koek dan Quito. Veel groter, rommeliger, armer en gevaarlijker. We besluiten zo kort mogelijk te blijven. We komen 's avonds laat aan en de volgende ochtend staan we alweer vroeg bij een busterminal om verder te reizen naar Huaraz, zo'n 8 uur ten noorden van Lima. Huaraz ligt tussen twee bergketens van de Andes in: de Cordillera Blanca en de Cordillera Negra. Blanca, omdat de bergtoppen altijd besneeuwd zijn. Negra, omdat ze dat niet zijn. In de Cordillera Blanca liggen zo'n 15 bergen die hoger zijn dan 6.000 meter, waaronder de Huascaran, met ruim 6.700 de hoogste berg van Peru.
In deze bergketen willen we de populaire Santa Cruz trekking lopen, een vierdaagse tocht met prachtig zicht op de Cordillera met haar bergtoppen en vele lagunes. Maar aangezien we tot grote hoogte zullen moeten stijgen (een bergpas van 4.750 meter) is enige oefening wel nodig. De eerste dag van ons verblijf in Huaraz maken we met Pablo, een werknemer van ons hostel, een wandeling naar de Laguna Wilcacocha (ca. 3.800 meter), vanwaar je bij mooi weer een schitterend uitzicht hebt op de Cordillera Blanca. Helaas is het geen mooi weer... Toch is het een hele mooie wandeling, Langs kleine dorpjes met mensen in traditionele klederdracht.
Op onze tweede dag in Huaraz gaan we met een dagtour mee naar de Pastoruri gletsjer. Onderweg stoppen we in een hooggelegen vallei waar de indrukwekkende Puyas Raimundii groeit; een palmachtige plant met een bloem die wel 12 meter hoog kan worden. Daarna brengt ons busje ons bijna tot aan de gletsjer. Alleen de laatste 200 meter moeten we zelf klimmen. Maar omdat we ons hier boven de 5.000 meter bevinden, kost dat de nodige moeite!
De volgende dag, vrijdag, is een relatieve rustdag. Geen zware beklimmingen, maar wel Semana Santa vieren! De mensen herdenken met processies het sterven van Jezus. Ze dragen gigantische en loodzware bouwwerken met beelden van oa Jezus en Maria door de straten. Heel indrukwekkend en erg fotogeniek! Na een van de grote processies een tijdje te hebben gevolgd, hebben we nog de nodige inkopen gedaan voor onze bergexpeditie: muts, handschoenen, zonnebril (numero 4 voor Gijs) en veel chocolade!
Dan is het zaterdagochtend. Opstaan ging niet gemakkelijk, maar we staan om 6 uur klaar als onze gids ons bij het hotel ophaalt voor de Santa Cruz trekking. Ons groepje bestaat uit nog twee toeristen (Ran en Ofera uit Israël), gids Roger, kok Epi (broer van Pablo en Paulino, de eigenaar van het reisbureau waar we de Santa Cruz hebben geboekt) en ezeldrijver Robert. De tocht naar het begin van onze wandeling duurt uren. Eerst over de asfaltweg naar Yungay, daarna circa 3 uur over een onverharde weg (incl bergpas op 4.700 meter!) naar Vaqueria. De tocht is prachtig. Lagunes en besneeuwde bergtoppen zijn overal om ons heen. We zien oa de Huascaran, de hoogste berg van Peru. In het begin van de middag zijn we klaar voor vertrek en begint onze wandeltocht. De eerste dag is niet heel zwaar. Hooguit een beetje dalen en klimmen. In de namiddag bereiken we de campsite Paria, met prachtig uitzicht op de bergen. We eten forel in onze dinertent (er is ook een keukentent en een wc-tent) en zoeken daarna ons tentje met heerlijk warme slaapzak op!
De tweede dag is een stuk zwaarder. Na het ontbijt (pap) staat ons een zware klim te wachten richting de pas Punta Union (4.750m). Ons vertrekpunt ligt op circa 3.800m. Tijdens deze dag wisselen steile beklimmingen en redelijk vlakke stukken elkaar af, terwijl we steeds dieper het dal intrekken. We (nou ja, onze begeleiders) zetten het kamp op vlak onder de pas, op een hoogte van zo´n 4.500 meter. De rest van de middag gebruiken we om bij te komen. ´s Avonds tovert Epi weer een heerlijke maaltijd uit zijn keukententje.
De volgende ochtend eten we pannekoeken in een wit landschap. Het heeft een groot deel van de nacht gesneeuwd. Daarna maken we ons op voor de slotklim naar de bergpas Punto Union, zo´n 2 uur klauteren over een steil pad. Vanaf Punta Union kijk je het Santa Cruz dal in. Een mooi gezicht, al hangt er nog flink wat bewolking boven het dal. Toch is het zeer de moeite waard: de grote hoeveelheid sneeuw maakt het erg bijzonder. Eenmaal terug in het kamp een tweede ontbijt (weer pannekoeken) en daarna op weg naar beneden (door recente modderstromen in het Santa Cruz dal is het noodzakelijk dezelfde weg terug te lopen). We lopen de hele dag, zodat we de volgende morgen nog slechts 4 uur hoeven af te leggen naar het eindpunt. Aan het einde van de middag klaart het helemaal op en zien we aan het einde van het dal een indrukwekkende bergpartij liggen. Voor het laatste avondmaal heeft Chef Epi een pasta bolognese bereid met geflambeerde gecarameliseerde appels en de warme wijn met kruidnagels en sinaasappel toe. Een waar feestmaal!
Onze laatste dag begint met een omelet. Daarna start de laatste etappe van onze tocht: circa 4 uur lopen naar Vaqueria, vanwaar we met de auto weer zullen terugkeren naar Huaraz. Onderweg komen we langzaam maar zeker terug in de bewoonde wereld. We komen schapenhouders tegen, kinderen die om chocolade vragen en cavia´s die geduldig wachten tot ze massaal aan het spit eindigen. Eenmaal terug in Vaqueria moeten we nog een tijdje wachten op de minibus naar Yungay. Om de tijd te doden eten we Chocho, een traditioneel gerecht met erwten, ui, tomaat en maïs en drinken we een biertje met Epi en Robert. Om 13.00 begint de lange rit terug naar Huaraz. Over de pas, door de dichte wolken rijden we uren lang totdat we rond 17.30 in Huaraz aankomen. In het hotel een welverdiende warme douche en daarna is het tijd voor een Pisco Sour met onze reisgenoten!!
Cuzco
Na deze zware wandeltocht vinden we dat we een vliegticket naar Cuzco (via Lima) wel verdiend hebben. Het alternatief is overigens 30 uur bussen... Bijkomend voordeel is dat we vanuit ons kleine propellorvliegtuig een prachtig zicht hebben op de besneeuwde bergtoppen, die boven het dichte wolkendek uitsteken. In Cuzco vinden we een heerlijk hostel, eten we Alpaca (lekker!) en verkennen we de prachtige en gezellige stad. Ook brengen we een dag door in de Sacred Valley (heilig, omdat de Inca’s dachten dat de rivier die de vallei heeft vormgegeven, het begin van de Melkweg was. Ze hebben immers nooit het einde van deze rivier kunnen vinden. Niet zo gek, aangezien de Amazone nog enkele duizenden kilometers doorstroomt). In de Sacred Valley zijn tal van interessante archeologische vindplaatsen, zoals Pisac en Ollantaytambo. Een leerzame dag welke eindigt met prachtige uitzichten over de besneeuwde toppen van de Andes. Op naar het hoogtepunt van de Incacultuur: Machu Picchu!
Machu Picchu
Daar stonden we dan. 04.10 uur in de ochtend. Puente Ruinas. De brug over de nog relatief kleine Amazone rivier, die de bewoonde wereld met de legendarische Incastad Machu Picchu verbindt. De stad opent om 06.00 haar deuren (lees: elektronische controlepoortjes). Om 05.30 vertrekken de eerste toeristen vanuit het nabijgelegen dorpje Aguas Calientes met de bus omhoog. Wie ze te snel af wil zijn, en Machu Picchu een paar minuten helemaal voor zichzelf wil hebben, moet zorgen dat hij lopend omhoog gaat en als eerste voor de nog gesloten deuren staat te wachten, vóór de grote stroom op gang komt.
Zodoende: 04.10 uur, Puente Ruinas. Slechts één probleem: de brug gaat pas om 05.00 uur open. We zijn voor niks om 03.00 uur opgestaan. Roumayne heeft samen met een Amerikaans meisje nog geprobeerd de bewaker te overtuigen dat zij echt niet binnen een half uur boven staan (gezien hun tempo) maar tevergeefs! Zodra de brug geopend is, begint een race tegen de klok. We hebben iets minder dan een uur om de ruim 1.700 steile treden omhoog te overbruggen. Lukt dat niet, dan winnen de bustoeristen en kunnen we privé moment bij de mirador van MP wel vergeten...
Het is 04.50 uur. Een groepje van zo'n 60 man, gewapend met zaklampen, heeft zich bij de nog altijd gesloten brug verzameld. De brugwachter is duidelijk met het juiste been uit bed gestapt en besluit om 04.55 uur het hek al te openen. We kunnen gaan! Aan de andere kant van het bulderende water wacht de totale duisternis. Het is nog nacht, en de kleine maan biedt nauwelijks licht om ons pad te vinden.
Waar de bussen later op de ochtend zigzaggend omhoog gaan, bestaat ons pad uit een steile, vrij loodrechte trap naar boven. Rou vindt al snel haar vertrouwde plek in de bezemwagen en na een overdracht van paspoorten en toegangsbewijzen gaat Gijs (met alle voedzame snacks en regenponcho's) vooruit omhoog! Samen met 2 anderen is hij als eerste boven, bij een nog uitgestorven ingang van MP. Als de poort 20 minuten later opengaat is hij de allereerste die naar binnen kan: mission accomplished!! Snel naar de mirador, voor een blik op de stad, zonder een levende ziel, op een enkele bewaker na. Op de rots waar elke dag honderden toeristen zich laten vereeuwigen met de stad op de achtergrond staat een lama suf voor zich uit te staren. Rou, die tijdens de loodzware klim meerdere bussen voorbij hoorde zoeven, heeft zich er bij neergelegd dat zij de strijd niet kan winnen. Als ze echter de mirador heeft bereikt, zijn er nog altijd maar weinig mensen in MP en kan de fotoshoot beginnen!
Een uur later vallen de eerste zonnestralen over de bergen op de stad. Echt geweldig om mee te maken en we boffen, want deze dag is de enige dag dat we er zijn en een dag eerder was het 's ochtends erg bewolkt. We maken enorm veel foto's en vervolgens, na een toiletstop, huren we gids Wilian in die ons helemaal bijpraat over de Inca's. In totaal verblijven we zo´n 6 uur in Machu Picchu.
Om een uur of twaalf gaan we zeer voldaan terug met de bus en eten we pizza, friet en knoflookbrood om de reserves aan te vullen. We mogen even douchen in het hostel en daarna nemen we de trein terug naar Ollantaytambo. De treinreis is tenenkrommend, met als dieptepunt een modeshow door het treinpersoneel terwijl buiten mensen aan het bedelen zijn om geld of eten. Eenmaal terug in Ollantaytambo wacht een auto met chauffeur om ons in hoog tempo (vasthouden geblazen, ogen dicht) terug naar Cuzco, naar de busterminal van Cruz del Sur te brengen. CdS is een heerlijk luxe busmaatschappij en de 10 uur durende busrit naar Arequipa brengen wij liggend in een riante leren fautteuil door! Hoera!!!
In de omgeving van Arequipa wacht de Canyon de Colca op ons. Tot de volgende keer!
Besos, Roumayne en Gijs
Op maandag 2 april vertrekken we met het vliegtuig uit Ecuador. We zetten onze reis voort in Peru. Eerste stop: Lima. Dit is wel even andere koek dan Quito. Veel groter, rommeliger, armer en gevaarlijker. We besluiten zo kort mogelijk te blijven. We komen 's avonds laat aan en de volgende ochtend staan we alweer vroeg bij een busterminal om verder te reizen naar Huaraz, zo'n 8 uur ten noorden van Lima. Huaraz ligt tussen twee bergketens van de Andes in: de Cordillera Blanca en de Cordillera Negra. Blanca, omdat de bergtoppen altijd besneeuwd zijn. Negra, omdat ze dat niet zijn. In de Cordillera Blanca liggen zo'n 15 bergen die hoger zijn dan 6.000 meter, waaronder de Huascaran, met ruim 6.700 de hoogste berg van Peru.
In deze bergketen willen we de populaire Santa Cruz trekking lopen, een vierdaagse tocht met prachtig zicht op de Cordillera met haar bergtoppen en vele lagunes. Maar aangezien we tot grote hoogte zullen moeten stijgen (een bergpas van 4.750 meter) is enige oefening wel nodig. De eerste dag van ons verblijf in Huaraz maken we met Pablo, een werknemer van ons hostel, een wandeling naar de Laguna Wilcacocha (ca. 3.800 meter), vanwaar je bij mooi weer een schitterend uitzicht hebt op de Cordillera Blanca. Helaas is het geen mooi weer... Toch is het een hele mooie wandeling, Langs kleine dorpjes met mensen in traditionele klederdracht.
Op onze tweede dag in Huaraz gaan we met een dagtour mee naar de Pastoruri gletsjer. Onderweg stoppen we in een hooggelegen vallei waar de indrukwekkende Puyas Raimundii groeit; een palmachtige plant met een bloem die wel 12 meter hoog kan worden. Daarna brengt ons busje ons bijna tot aan de gletsjer. Alleen de laatste 200 meter moeten we zelf klimmen. Maar omdat we ons hier boven de 5.000 meter bevinden, kost dat de nodige moeite!
De volgende dag, vrijdag, is een relatieve rustdag. Geen zware beklimmingen, maar wel Semana Santa vieren! De mensen herdenken met processies het sterven van Jezus. Ze dragen gigantische en loodzware bouwwerken met beelden van oa Jezus en Maria door de straten. Heel indrukwekkend en erg fotogeniek! Na een van de grote processies een tijdje te hebben gevolgd, hebben we nog de nodige inkopen gedaan voor onze bergexpeditie: muts, handschoenen, zonnebril (numero 4 voor Gijs) en veel chocolade!
Dan is het zaterdagochtend. Opstaan ging niet gemakkelijk, maar we staan om 6 uur klaar als onze gids ons bij het hotel ophaalt voor de Santa Cruz trekking. Ons groepje bestaat uit nog twee toeristen (Ran en Ofera uit Israël), gids Roger, kok Epi (broer van Pablo en Paulino, de eigenaar van het reisbureau waar we de Santa Cruz hebben geboekt) en ezeldrijver Robert. De tocht naar het begin van onze wandeling duurt uren. Eerst over de asfaltweg naar Yungay, daarna circa 3 uur over een onverharde weg (incl bergpas op 4.700 meter!) naar Vaqueria. De tocht is prachtig. Lagunes en besneeuwde bergtoppen zijn overal om ons heen. We zien oa de Huascaran, de hoogste berg van Peru. In het begin van de middag zijn we klaar voor vertrek en begint onze wandeltocht. De eerste dag is niet heel zwaar. Hooguit een beetje dalen en klimmen. In de namiddag bereiken we de campsite Paria, met prachtig uitzicht op de bergen. We eten forel in onze dinertent (er is ook een keukentent en een wc-tent) en zoeken daarna ons tentje met heerlijk warme slaapzak op!
De tweede dag is een stuk zwaarder. Na het ontbijt (pap) staat ons een zware klim te wachten richting de pas Punta Union (4.750m). Ons vertrekpunt ligt op circa 3.800m. Tijdens deze dag wisselen steile beklimmingen en redelijk vlakke stukken elkaar af, terwijl we steeds dieper het dal intrekken. We (nou ja, onze begeleiders) zetten het kamp op vlak onder de pas, op een hoogte van zo´n 4.500 meter. De rest van de middag gebruiken we om bij te komen. ´s Avonds tovert Epi weer een heerlijke maaltijd uit zijn keukententje.
De volgende ochtend eten we pannekoeken in een wit landschap. Het heeft een groot deel van de nacht gesneeuwd. Daarna maken we ons op voor de slotklim naar de bergpas Punto Union, zo´n 2 uur klauteren over een steil pad. Vanaf Punta Union kijk je het Santa Cruz dal in. Een mooi gezicht, al hangt er nog flink wat bewolking boven het dal. Toch is het zeer de moeite waard: de grote hoeveelheid sneeuw maakt het erg bijzonder. Eenmaal terug in het kamp een tweede ontbijt (weer pannekoeken) en daarna op weg naar beneden (door recente modderstromen in het Santa Cruz dal is het noodzakelijk dezelfde weg terug te lopen). We lopen de hele dag, zodat we de volgende morgen nog slechts 4 uur hoeven af te leggen naar het eindpunt. Aan het einde van de middag klaart het helemaal op en zien we aan het einde van het dal een indrukwekkende bergpartij liggen. Voor het laatste avondmaal heeft Chef Epi een pasta bolognese bereid met geflambeerde gecarameliseerde appels en de warme wijn met kruidnagels en sinaasappel toe. Een waar feestmaal!
Onze laatste dag begint met een omelet. Daarna start de laatste etappe van onze tocht: circa 4 uur lopen naar Vaqueria, vanwaar we met de auto weer zullen terugkeren naar Huaraz. Onderweg komen we langzaam maar zeker terug in de bewoonde wereld. We komen schapenhouders tegen, kinderen die om chocolade vragen en cavia´s die geduldig wachten tot ze massaal aan het spit eindigen. Eenmaal terug in Vaqueria moeten we nog een tijdje wachten op de minibus naar Yungay. Om de tijd te doden eten we Chocho, een traditioneel gerecht met erwten, ui, tomaat en maïs en drinken we een biertje met Epi en Robert. Om 13.00 begint de lange rit terug naar Huaraz. Over de pas, door de dichte wolken rijden we uren lang totdat we rond 17.30 in Huaraz aankomen. In het hotel een welverdiende warme douche en daarna is het tijd voor een Pisco Sour met onze reisgenoten!!
Cuzco
Na deze zware wandeltocht vinden we dat we een vliegticket naar Cuzco (via Lima) wel verdiend hebben. Het alternatief is overigens 30 uur bussen... Bijkomend voordeel is dat we vanuit ons kleine propellorvliegtuig een prachtig zicht hebben op de besneeuwde bergtoppen, die boven het dichte wolkendek uitsteken. In Cuzco vinden we een heerlijk hostel, eten we Alpaca (lekker!) en verkennen we de prachtige en gezellige stad. Ook brengen we een dag door in de Sacred Valley (heilig, omdat de Inca’s dachten dat de rivier die de vallei heeft vormgegeven, het begin van de Melkweg was. Ze hebben immers nooit het einde van deze rivier kunnen vinden. Niet zo gek, aangezien de Amazone nog enkele duizenden kilometers doorstroomt). In de Sacred Valley zijn tal van interessante archeologische vindplaatsen, zoals Pisac en Ollantaytambo. Een leerzame dag welke eindigt met prachtige uitzichten over de besneeuwde toppen van de Andes. Op naar het hoogtepunt van de Incacultuur: Machu Picchu!
Machu Picchu
Daar stonden we dan. 04.10 uur in de ochtend. Puente Ruinas. De brug over de nog relatief kleine Amazone rivier, die de bewoonde wereld met de legendarische Incastad Machu Picchu verbindt. De stad opent om 06.00 haar deuren (lees: elektronische controlepoortjes). Om 05.30 vertrekken de eerste toeristen vanuit het nabijgelegen dorpje Aguas Calientes met de bus omhoog. Wie ze te snel af wil zijn, en Machu Picchu een paar minuten helemaal voor zichzelf wil hebben, moet zorgen dat hij lopend omhoog gaat en als eerste voor de nog gesloten deuren staat te wachten, vóór de grote stroom op gang komt.
Zodoende: 04.10 uur, Puente Ruinas. Slechts één probleem: de brug gaat pas om 05.00 uur open. We zijn voor niks om 03.00 uur opgestaan. Roumayne heeft samen met een Amerikaans meisje nog geprobeerd de bewaker te overtuigen dat zij echt niet binnen een half uur boven staan (gezien hun tempo) maar tevergeefs! Zodra de brug geopend is, begint een race tegen de klok. We hebben iets minder dan een uur om de ruim 1.700 steile treden omhoog te overbruggen. Lukt dat niet, dan winnen de bustoeristen en kunnen we privé moment bij de mirador van MP wel vergeten...
Het is 04.50 uur. Een groepje van zo'n 60 man, gewapend met zaklampen, heeft zich bij de nog altijd gesloten brug verzameld. De brugwachter is duidelijk met het juiste been uit bed gestapt en besluit om 04.55 uur het hek al te openen. We kunnen gaan! Aan de andere kant van het bulderende water wacht de totale duisternis. Het is nog nacht, en de kleine maan biedt nauwelijks licht om ons pad te vinden.
Waar de bussen later op de ochtend zigzaggend omhoog gaan, bestaat ons pad uit een steile, vrij loodrechte trap naar boven. Rou vindt al snel haar vertrouwde plek in de bezemwagen en na een overdracht van paspoorten en toegangsbewijzen gaat Gijs (met alle voedzame snacks en regenponcho's) vooruit omhoog! Samen met 2 anderen is hij als eerste boven, bij een nog uitgestorven ingang van MP. Als de poort 20 minuten later opengaat is hij de allereerste die naar binnen kan: mission accomplished!! Snel naar de mirador, voor een blik op de stad, zonder een levende ziel, op een enkele bewaker na. Op de rots waar elke dag honderden toeristen zich laten vereeuwigen met de stad op de achtergrond staat een lama suf voor zich uit te staren. Rou, die tijdens de loodzware klim meerdere bussen voorbij hoorde zoeven, heeft zich er bij neergelegd dat zij de strijd niet kan winnen. Als ze echter de mirador heeft bereikt, zijn er nog altijd maar weinig mensen in MP en kan de fotoshoot beginnen!
Een uur later vallen de eerste zonnestralen over de bergen op de stad. Echt geweldig om mee te maken en we boffen, want deze dag is de enige dag dat we er zijn en een dag eerder was het 's ochtends erg bewolkt. We maken enorm veel foto's en vervolgens, na een toiletstop, huren we gids Wilian in die ons helemaal bijpraat over de Inca's. In totaal verblijven we zo´n 6 uur in Machu Picchu.
Om een uur of twaalf gaan we zeer voldaan terug met de bus en eten we pizza, friet en knoflookbrood om de reserves aan te vullen. We mogen even douchen in het hostel en daarna nemen we de trein terug naar Ollantaytambo. De treinreis is tenenkrommend, met als dieptepunt een modeshow door het treinpersoneel terwijl buiten mensen aan het bedelen zijn om geld of eten. Eenmaal terug in Ollantaytambo wacht een auto met chauffeur om ons in hoog tempo (vasthouden geblazen, ogen dicht) terug naar Cuzco, naar de busterminal van Cruz del Sur te brengen. CdS is een heerlijk luxe busmaatschappij en de 10 uur durende busrit naar Arequipa brengen wij liggend in een riante leren fautteuil door! Hoera!!!
In de omgeving van Arequipa wacht de Canyon de Colca op ons. Tot de volgende keer!
Besos, Roumayne en Gijs
-
21 April 2012 - 09:36
Anke:
Wow, Roumayne, je overtreft jezelf met al dat gehyke, knap hoor! En Gijs, ik had niet anders verwacht, als eerste door de poorten van MP, alsof het niks is! Wij zijn overigens gewoon met de bus gegaan destijds... LAZY!!!
Ga zo door!! -
21 April 2012 - 10:43
Leila:
Gijs - really?? ANOTHER pair of sunglasses?! And I'm not there to blame it on this time!!! ;)
Love the stories of your adventures - especially when they start out with what breakfast foods you enjoyed!
Miss you Dutch. I'm back at work.. guh. Have to work to pay for my travelling addiction!!!
Be safe. -
21 April 2012 - 15:01
Magda Keijser:
Tjonge jonge jonge, als ik dit toch allemaal lees krijg ik het gevoel een bestseller te lezen, een pageturner, en dat het mooiste van alles is, dat ik één van de hoofdrolspelers hoogstpersoonlijk ken, sterker nog ik heb wel eens een koppie thee voor haar gezet. Ik ben heeeel erg onder de indruk. Ik hoop dat jullie interne harde schijf deze herinneringen voor altijd in jullie geheugen zal opslaan. En volgens mij is een reis als deze de ultieme relatietest, voor de rest van je leven weet je wat je aan elkaar hebt...ik wordt er stil van.!!! liefs en een knuffel..magda -
22 April 2012 - 11:25
Dick:
En dan te bedenken dat dit maar een (heel?) klein uittreksel is van al jullie foto's. Om jaloers van te worden. De oortjesmuts van Rou is het helemaal. Net een eiwarmertje, dus geheel in stijl bij het eitjetikken. -
22 April 2012 - 19:00
Bonny:
Hi Roumayne en Gijs! Leuk om te lezen, vooral omdat t zo bekend is. Huaraz zijn wij niet geweest, maar hebben genoeg gehiked op de Inca Trail! Wij zijn nu in Uruguay, komende weken nog Montevideo, Iguazu, Rio, paar dagen strand en dan vliegen vanuit Sao Paulo. Komen we jullie nog ergens tegen? -
23 April 2012 - 07:30
Marieke Eez:
Hoi lieve Rou en Gijs,
Wow! Wat een avonturen weer! Helemaal leuk om te lezen en zien!
Ik ben nu in Alice Springs en heb net een trip naar Uluru achter de rug. Super mooi. Morgen vlieg ik naar Melbourne en zie ik Jeroen weer. Jeeh!!!
Als we allemaal terug zijn, moeten we zeker snel afpreken om bij te kletsen.
Geniet ervan!
Liefs Marieke -
24 April 2012 - 07:00
Nancy:
Krijg elke keer een onwijze glimlach op mn gezicht als ik het lees en daarna de fotoos bekijk. Het klinkt allemaal MEGAvermoeiend, maar ZOOO de moeite waard. Jullie kijken ook zo blij, heel leuk om te zien! Jullie zijn de juiste maanden niet in NL, hier wachten we ook op zonnestralen...helaas die komen maar niet. Ben trouwens erg fan van je rozehartjesshirt, mooi!! Geniet van de volgende tocht! Staat er al bijna een strandje op het programma, of gaan jullie gewoon bikkelend verder?
xxxxxxxxxxxxxxxx -
24 April 2012 - 12:25
Willem En Veronica:
Net terug van onze laatste 'niks-doen-vakantie' na onze vermoeiende Cubatrip, zijn we helemaal bijgelezen. Het aantal te bestijgen trappen schijnt bij jullie omgekeerd evenredig te zijn aan wat zo'n beetje heel de wereld als aangenaam beschouwd. Echter, wie wat wil zien moet pijn lijden om maar eens een oer-Hollandse gezegswijzeKeep posting. te parafraseren. Keep posting these magnificent foto's. -
24 April 2012 - 18:14
Edith:
Wat ben ik weer trots op je rou! Jullie maken super mooie dingen mee, maar krijgen ze iet voor niets! Jullie zien er goed uit! Geniet er nog even van x -
24 April 2012 - 22:55
Joop:
wij zijn hier wel trots op jullie, al die tochten moet een geweldige ervaring zijn ondanks het afzien van jou Roumayne maar gelukkig zien we je bijna constant met een smile op je gezicht. Ook nu weer mooie, leuke en lieve foto's als wij die allemaal gaan bekijken zal er aardig wat eten en drinken ingeslagen moeten worden want ik denk dat we dat niet in een dag gaan halen. Ben benieuwd waar jullie volgende verhaal vandaan komt, liefs en groetjes -
25 April 2012 - 10:54
Louis Hartog:
Hoi Gijs en Rou
Machu Picchu zal ook jullie voor altijd bij blijven als hoogte punt denk ik.
voor mij was in iedergeval zo. Ik herinner mij nog steeds mijn 5 dgn inca trail (1981)vanaf allaytaytambo met als beloning savond na 5 dgn aankomst boven machu picchu zoder toeristen en met goed zicht want het zit ook weleens vol in de wolken
Ik geniet van jullie fotos
nog vele hoogte punten gewenst
Louis -
25 April 2012 - 19:57
Christian Nederpelt:
Hoi Gijs en Roumayne,
Wat een fantastische reis maken jullie en wat leggen jullie dat met prachtige (en soms herkenbare) foto's vast! Veel plezier nog de laatste weken!
Chris -
27 April 2012 - 17:44
Roxana:
Jeetje, wat een wandeltochten zeg!! Maar volgens mij wel de moeite waard geweest gezien de mooie foto's!!!! Echt super!!
Xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
